De ondergrondse koelcellen bevinden zich op 575 meter boven zeeniveau en zijn gelegen op een diepte van 275 m in de Rio Maggiore-mijn, in de gangen die ontstonden na de uitgraving van het Dolomietgesteente. Dat gesteente laat geen water door. De nog steeds actieve mijn heeft een oppervlakte van 80 ha en een gangenstelsel van 15 km. De temperatuur in de mijn ligt steeds rond de 10 à 12 °C. We bereikten de koelcellen na een rit van 900 m met de bus (Foto 2).

Die koelcellen noemen in het Italiaans ‘Le celle ipogee’, waarbij ‘ipogee’ (ipgeo) verwijst naar een hypogeum (hypógheios). Dat is een ondergrondse constructie die volledig door mensen gebouwd is of een natuurlijke holte aangepast door mensen.

In 2010 was er een sterke stijging van de appelproductie in Trentino, waardoor er een tekort was aan frigoruimte. In 2011 startte men met de bouw van de eerste reeks koelcellen in de mijn. Het ging om een pilootproject, omdat het om het eerste en nog steeds enige project gaat, waarbij appels in een natuurlijke ondergrondse koelruimte bewaard worden. De bewaarresultaten waren excellent, zodat in de volgende jaren een tweede en derde reeks koelcellen werden gebouwd. Nu beschikt men over 34 koelcellen met een totale capaciteit van 30.000 ton (Foto 3). De ondergrondse koelcellen maken 10% uit van de totale bewaarcapaciteit van Melinda. Ze zijn gestart met de bouw van een vierde reeks koelcellen. Die worden gebouwd in de gangen boven reeks 1. Daardoor zal de bewaarcapaciteit toenemen tot 40.000 ton.

Elke koelcel is 25 m lang, 11 m hoog en 12 m breed en er kunnen ongeveer 3.000 paloxen met appels of 900 ton appels bewaard worden (Foto 4). De paloxen worden 13 hoog gestapeld.

De gasdichtheid wordt gegarandeerd door de structuur van de rots en door een dunne laag beton die op de rotsen is gespoten, terwijl de rotsmassa voor de thermische isolatie zorgt. De koelcellen worden het ganse jaar rond op 1°C gehouden. Op die manier bereiken de appels snel hun temperatuur. Er wordt gekoeld met freon en glycol (Foto 5).

Die wijze van fruit bewaren, draagt substantieel bij tot het behoud van het milieu dankzij minder stroomverbruik en waterbesparing. Ook de afwezigheid van isolatiepanelen van polyurethaanschuim, het behoud van het landschap aangezien er geen nieuwe pakhuizen moeten gebouwd worden en de optimalisatie van een bestaande mijn, die anders ongebruikt zou zijn gebleven, dragen bij tot de duurzaamheid van die bewaarmethode.

De fruittelers brengen hun fruit naar een centrale plaats, waarna ze met trucks van Melinda naar de koelcellen gebracht worden.